Joga w przedszkolu

„JOGA W PRZEDSZKOLU”

Joga to najstarsza nauka o życiu. Joga oznacza ujarzmienie swojego ciała.
Dzięki uprawianiu jogi można uzyskać jaśniejszy umysł, przyjazny i swobodny
stosunek do drugiego człowieka, a także zdrowie i lepszą sprawność w każdym
działaniu, które człowiek podejmuje.

W jodze dla przedszkolaków można wykorzystać trzy elementy ćwiczeń
fizycznych:
1. stan rozluźnienia psychosomatycznego, czyli relaks ciała i umysłu –
likwiduje napięcie mięśniowe, wycisza organizm, daje uczucie świeżości,
uczy zatrzymywać energię, oddalać lęki i zmartwienia;
2. działania specyficznych pozycji, czyli asan wykonanych w stanie
koncentracji fizycznej, które oddziałują na całe ciało – rozciągają i
tonizują mięśnie, utrzymują elastyczność kręgosłupa i stawów,
poprawiają krążenie;
3. swoiste ćwiczenia oddechowe – pranajamy – ćwiczenia oddechowe jogi
elektryzują ciało i uczą koncentrować umysł poprzez ciągły przepływ
prany, tzw. siły życiowe znajdujące się w ciele człowieka.

Ciało dziecka jest gibkie i wyważone, stąd młodsi łatwiej niż dorośli uczą
się asan i robią szybkie postępy. Dzieci są odważne i chętne do wykonywania
ćwiczeń. Czasem trzeba im tylko pomóc w prawidłowym wykonywaniu asan,
ale nigdy nie forsując, ponieważ ich kości i mięśnie jeszcze rosną. Jedynym
problemem dla dzieci może być koncentracja, dlatego ćwiczenia jogi trzeba
łączyć z zabawą. Pracę z dziećmi należy zacząć od poznania ciała, potem jak
oddychać, sposób relaksacji oraz dopiero potem kontynuować ćwiczenia
postaw, czyli asanów. Ćwiczenia powinny trwać krótko: asany 2-3 oddechy,
asany statyczne nieco dłużej, relaks do 5 minut.
Joga w przedszkolu to najlepszy moment, aby dzieci uczyły się dbać o
siebie, rozumiały swoje ciało, aby dzięki jodze były sprawne i zdrowe.

„METODA OPOWIEŚCI RUCHOWEJ J. G. THULINA”

Twórcą tej metody jest szwedzki pedagog Józef Thulin. Wpadł on na
pomysł wykorzystania bajek, legend i innych opowieści jako tła do rozwijania
działalności ruchowej dzieci, które ruchem odtwarzały sytuacje i zdarzenia
występujące w fabule. W czasie opowiadania przez nauczyciela dziecko
koncentruje uwagę, myśli, czuje, przeżywa i wypowiada to ruchem na swój
własny sposób. Według W. Gniewkowskiego metoda ta polega na
uruchomieniu analizatora słuchu oraz bujnej fantazji dziecka. Słucha ono
opowiadania i na podstawie wyobrażeń i ruchu wynikającym z fabuły
wykonuje odpowiednie ruchy w trakcie opowiadania. Nie potrzebne są do tego
żadne przybory i przyrządy. Nauczycielka nie stosuje pokazu, aby uniknąć
naśladowania jej ruchów. Dzieci nie powinny, bowiem naśladować jej, lecz
wypowiadane przez nią słowa. Trzeba stworzyć klimat niesamowitości,
opowiadać, różnicując sposób wypowiadania słów. Dzieci bardzo szybko
wczuwają się w atmosferę opowieści i łatwo utożsamiają się z osobami,
zwierzętami, przedmiotami i zjawiskami pojawiającymi się w toku historyjki.
Fabuła opowieści ruchowej, jej tempo są uzależnione od celu, który za jej
pomocą zamierza się osiągnąć. Należy wplatać dodatkowo słowa, które
zmobilizują dzieci do aktywniejszego udziału we wspólnej zabawie.
Opowiadaniu nauczycielki może towarzyszyć odpowiednio dobrana,
dostosowana do charakteru fabuły muzyka. Pozwala to zwielokrotnić
przeżycia, ułatwia osadzanie dziecka w wymyślonej rzeczywistości, a także
reguluje tempo ćwiczeń.
Metoda opowieści ruchowej sprzyja rozwojowi fantazji, która w życiu
dziecka odgrywa dominującą rolę. Metoda ta wymaga jednak od nauczyciela
dobrego, starannego przygotowania i zrozumienia, że stosowane opowiadanie
w czasie trwania zajęć jest tylko środkiem do odtworzenia przez dzieci
poprawnego ruchu. Układ opowiadania, zatem musi opierać się na zasadach
wszechstronności ruchu, stopniowaniu wysiłku i zmienności pracy mięśni.